Η αλλαγή του κλίματος: επιφυλακή για τα αμπέλια;;;?
Μια προσεκτική επιστημονική ανάλυση όχι μόνο των σημερινών φαινομένων, αλλά της ιστορίας της κλιματολογίας σε σχέση με την αμπελουργία, οδηγούν σε πιο γαλήνια μελλοντικά σενάρια από αυτά που αφηγούνται στα Μ.Μ.Ε
Στην Διάσκεψη του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή (COP21), η οποία ολοκληρώθηκε πρόσφατα, τα μέσα ενημέρωσης τόνισαν σημαντικά συναγερμούς για το μέλλον του κλίματος, όπου εδώ και χρόνια έχει ανησυχήσει πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα εκείνους που εργάζονται βάση των καιρικών συνθηκών , όπως οι αμπελουργοί. Για να μην περιοριστούμε και επαναλαμβάνουμε τις ήδη ειδήσεις διαδεδομένες, ζητήθηκε από έναν εμπειρογνώμονα να θέσει σε σχέση το κλίμα με την αμπελουργία, και αυτό που προκύπτει είναι ένα πλαίσιο που είναι πιο γαλήνιο/ειρηνικό σε σχέση άλλων πηγών.
Ο Luigi Mariani, συνδιευθυντής του Μουσείου της Λομβαρδίας , Ιστορίας της Γεωργίας του Sant’Angelo Lodigiano και επίσης είναι καθηγητής Ιστορίας της Γεωργίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου-Disaa , Πανεπιστήμιο για το οποίο δίδασκε Agro-μετεωρολογία και Γεωπονία. Επομένως, γνώστης όχι μόνο στο πως είναι το κλίμα στις μέρες μας , αλλά και για την ιστορία του σε σχέση με τη γεωργία, και ως εκ τούτου και για την αμπελουργία. Επειδή αναλύει τα φαινόμενα σε ένα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα όπου δίνεται δέουσα σημασία.
Το κείμενο αναλύει τι είναι η “μηχανή του κλίματος», δηλαδή τα τρία βασικά στοιχεία , τα οποία είναι: ενεργειακή ισορροπία, ατμοσφαιρική κυκλοφορία και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Κοιτάζοντας πίσω, διαλύονται μερικοί μύθοι, όπως η ιδέα ενός ήπιου κλίματος πριν το καταστρέψει ο άνθρωπος με τις ενέργειές του. Η παλαιοκλιματολογία δείχνει αντίθετα, πως στην ανθρώπινη ιστορία υπήρξαν θερμές φάσεις, λεγόμενες”optimum” , ιδανικές για τη γεωργία, που εναλλάσσονται με φάσεις επιδείνωσης του κλίματος, στις οποίες οι καλλιέργειες έχουν υποστεί πολλά λόγω του κρύου και της μεγάλης ποσότητας νερού. Και αυτό πολύ πριν από την εκβιομηχάνιση.
Αναλύοντας την ιστορία της αμπελοκαλλιέργειας στην Ευρώπη, από τότε που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα, μπορούμε να υπογραμμίσουμε τρία βασικά φαινόμενα που την χαρακτηρίζουν: μια πολύ σημαντική διαχρονική μεταβλητότητα, μια κυκλικότητα εξήντα ετών, αποτέλεσμα της εναλλαγής ψυχρής και ζεστής φάσης στις θερμοκρασίες των υδάτων στην επιφάνεια του Ατλαντικού Ωκεανού, και θερμοκρασία με ανοδική τάση από το τέλος της μικρής εποχής των παγετώνων (1850), όπου αυτό ναι, πιθανότατα επηρεασμένο από τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
Για να αναφέρω ένα μόνο από τις διάφορες σειρές σημάτων από τους ωκεανούς, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η σημερινή φάση χαρακτηριζόμενη από τις θερμοκρασίες του Ατλαντικού πάνω από το φυσιολογικό είναι περίπου στο τέλος της και οδεύει προς μια νέα ψυχρή φάση. Αυτό προμηνύει μια πτώση στις ευρωπαϊκές θερμοκρασίες παρόμοια με εκείνη που σημειώθηκε στη δεκαετία του ’50 και του ’60 του εικοστού αιώνα.
-Νικόλαος Αγοραστός